ορισμός της διδακτικής
Τμήμα παιδαγωγικής που ειδικεύεται στη διδασκαλία
Η διδακτική είναι αυτός ο κλάδος στην Παιδαγωγική που ειδικεύεται στη διδασκαλία τεχνικών και μεθόδων που προορίζονται να διαμορφώσουν τις οδηγίες παιδαγωγικών θεωριών. Αυτή καθεαυτή είναι μια παιδαγωγική επιστημονική πειθαρχία της οποίας η εστίαση του ενδιαφέροντος αποδεικνύεται ότι είναι όλα τα στοιχεία και οι διαδικασίες που παρεμβαίνουν στη μαθησιακή διαδικασία ενός ατόμου.
Απασχολημένος με τον τρόπο αποτελεσματικής μετάδοσης γνώσεων στους μαθητές
Η διδακτική ασχολείται ιδιαίτερα με τη μελέτη των πιο αποτελεσματικών και ικανοποιητικών τρόπων με τους οποίους οι εκπαιδευτικοί μπορούν να μεταδώσουν γνώσεις στους μαθητές.
Στο πλαίσιο της εκπαίδευσης, η διδακτική αποδεικνύεται απαραίτητο εργαλείο, διότι παρέχει με ακρίβεια εργαλεία στους εκπαιδευτικούς έτσι ώστε να αντιμετωπίζουν τη διδακτική διαδικασία με μεγαλύτερη ασφάλεια και να εγγυώνται ότι θα είναι επιτυχής και ότι οι προτεινόμενοι σκοποί μπορούν να εκπληρωθούν.
Εσωτερικά ρεύματα
Τώρα, πρέπει να τονίσουμε ότι, όπως και σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής, στη διδακτική, υπάρχουν επίσης διαφορετικά οράματα και προτάσεις που εγγυώνται τη μάθηση.
Υπάρχουν μερικοί που προτείνουν ότι ο δάσκαλος είναι η πηγή της γνώσης και ότι ο μαθητής πρέπει να λάβει παθητικά τη γνώση. από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και άλλοι που επιδιώκουν μεγαλύτερη συμμετοχή από τους μαθητές, ενθαρρύνοντάς τους να συμμετέχουν ενεργά στην εκπαίδευσή τους μέσω της υποβολής ερωτήσεων, για παράδειγμα.
Παρόλο που καθένας από αυτούς μπορεί να είναι πιο επιτυχημένος σε ορισμένα πλαίσια από ό, τι σε άλλα, πρέπει να πούμε ότι η δεύτερη πρόταση είναι αυτή που έχει συγκεντρώσει τους περισσότερους οπαδούς σήμερα, επειδή στοχεύει ακριβώς να ακούσει περισσότερο τους μαθητές και ότι αισθάνονται ότι ακούγονται γίνετε πιο αφοσιωμένοι στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Τώρα, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ένα ζήτημα που σχετίζεται με αυτήν την τελευταία πρόταση και το οποίο έχει να κάνει με το γεγονός ότι με την ανάθεση μεγαλύτερης ευθύνης στον μαθητή, τον καθηγητή, ελαφρύνεται το βάρος των επιπτώσεων της διαδικασίας.
Είναι σύνηθες να φορτώνονται τα μελάνια στους εκπαιδευτικούς, ειδικά όταν τα αποτελέσματα δεν είναι καλά, αλλά πρέπει να πούμε ότι οι μαθητές συμμετέχουν επίσης σε αυτήν τη διαδικασία, η οποία είναι εξίσου σημαντική με αυτήν που εκτελούν οι εκπαιδευτικοί και ως εκ τούτου είναι σημαντικό να ληφθούν επίσης.
Από την άλλη πλευρά, η διδακτική είναι μια πειθαρχία που σχετίζεται στενά με άλλους παιδαγωγικούς κλάδους όπως η σχολική οργάνωση και ο εκπαιδευτικός προσανατολισμός και που είναι στην αναζήτηση θεμελίων και ρυθμίσεων, τόσο των μαθησιακών όσο και των διδακτικών διαδικασιών.
Η διδακτική πράξη αποτελείται από τα ακόλουθα στοιχεία: δάσκαλος (ο δάσκαλος), μαθητης σχολειου (ο μαθητής ή ο μαθητής), μαθησιακό πλαίσιο και πρόγραμμα σπουδών.
Από την άλλη πλευρά, η διδακτική μπορεί να γίνει κατανοητή ως καθαρή τεχνική, εφαρμοσμένη επιστήμη, θεωρία ή βασική επιστήμη διδασκαλίας. Και σχετικά με τα διδακτικά μοντέλα μπορούμε να βρούμε θεωρητικοί (περιγραφική, επεξηγηματική και προγνωστική) ή τεχνολογικός (κανονιστική και κανονιστική).
Ακριβώς όπως ο κόσμος εξελίχθηκε σε όλες σχεδόν τις τάξεις του, η εκπαίδευση δεν έφυγε από αυτήν την εξέλιξη και στη συνέχεια τα διδακτικά μοντέλα της ενημερώθηκαν σύμφωνα με τις τρέχουσες εποχές.
Στην αρχή βρήκαμε το παραδοσιακό μοντέλο που επικεντρώθηκε μόνο στο διδακτικό προσωπικό και το περιεχόμενο και χωρίς να δώσουμε μεγάλη προσοχή σε ζητήματα όπως μεθοδολογικές πτυχές, πλαίσια και τη συγκεκριμένη κατάσταση των μαθητών, εν τω μεταξύ, με την πάροδο των ετών και την προοδευτική εξέλιξη που επιτεύχθηκε ένα σύστημα ενεργών μοντέλων που προωθεί καταρχήν την κατανόηση και τη δημιουργικότητα μέσω της ανακάλυψης και του προσωπικού πειραματισμού των φαινομένων. Δηλαδή, περισσότερο από οτιδήποτε αυτό το μοντέλο στοχεύει στην ανάπτυξη δεξιοτήτων αυτο-εκπαίδευσης.
Από την πλευρά της, οι γνωστικές επιστήμες έχουν δώσει στη διδακτική μεγαλύτερη διαφάνεια και ευελιξία στα μοντέλα τους.
Αυτήν τη στιγμή βρίσκουμε τρεις μεγάλους εκθέτες αναφοράς: το κανονιστικό μοντέλο (επικεντρώνεται στο περιεχόμενο), υποκίνηση (επικεντρώνεται στον μαθητή) και κατά προσέγγιση (εστιάζεται στην κατασκευή της γνώσης από τον μαθητή).
