ορισμός του επικριτή
Το να είσαι επικριτής για κάτι ή κάποιον σημαίνει ότι υπάρχει αντίθεση σε μια ιδέα ή ένα άτομο. Αντιμέτωποι με ιδέες ή ανθρώπους, μπορούμε βασικά να εκφράσουμε δύο θέσεις: υπέρ ή κατά. Εάν είμαστε αντίθετοι, αυτό σημαίνει ότι είμαστε επικριτές, δηλαδή διαφωνούμε για κάποιο λόγο.
Η ιδέα του επικριτή συνεπάγεται έναν ορισμένο βαθμό απόρριψης. Έτσι, μπορεί να είναι μέτρια, ανεκτική και κατανόηση ή, στην ακραία εκδοχή της, έντονη, έντονη και ριζοσπαστική.
Όποιος ανακηρύξει τον εαυτό του ως επικριτής έναντι ενός άλλου ατόμου, αποκαλύπτει την κριτική του στάση σε κάποια πτυχή αυτού του ατόμου (τις ιδέες του, τον τρόπο ύπαρξής του ή άλλες περιστάσεις). Ας σκεφτούμε ένα πιστό άτομο που υπερασπίζεται τις χριστιανικές αξίες. Με αυτά τα προσωπικά χαρακτηριστικά, συνήθως θα μιλάει εναντίον των αθεϊστών, των αγνωστικιστών και εκείνων που ζουν εκτός του Χριστιανισμού.
Η έννοια του επικριτή έχει συνήθως έναν μηχανισμό σε δύο κατευθύνσεις, καθώς οι αντίθετες θέσεις είναι αμοιβαίες (ο κομμουνιστής είναι επικριτής του καπιταλιστή και το αντίστροφο είναι ακριβώς το ίδιο). Μερικές φορές, πίσω από μια φαινομενική αντίθεση ιδεών ή κριτικών, υπάρχουν προσωπικά συναισθήματα (για παράδειγμα, φθόνος ή ζήλια). Αυτά τα συναισθήματα παραμένουν κρυμμένα, αφού δεν είναι συνηθισμένο να αναγνωρίζονται (δεν είναι συνηθισμένο να ακούμε κάποιον να λέει ότι είναι δυσφημιστές μιας δημόσιας προσωπικότητας και ταυτόχρονα παραδέχονται τον φθόνο τους προς αυτόν).
Ο επικριτής και η ανοχή
Όταν σκεφτόμαστε ιδέες ως αντιπολίτευση ή κριτική, είναι δυνατόν να τις συνδέσουμε με αντιπαράθεση και διαμάχη. Ωστόσο, ότι υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ ιδεών ή ανθρώπων δεν σημαίνει ότι είναι ασυμβίβαστο με τον σεβασμό και την ανοχή για τον αντίπαλο. Έτσι, ορισμένοι υπερασπίζονται μια συμβιβαστική θέση μεταξύ κριτικής και κατανόησης.
Ο συμβιβασμός μεταξύ των δύο εκτιμήσεων είναι η αρχή της δημοκρατίας, δηλαδή, υπάρχουν πολιτικές ομάδες που αντιτίθενται η μία στην άλλη και είναι επικριτές μεταξύ τους και, ταυτόχρονα, υποχρεούνται να σέβονται τον αντίπαλο. Υπό αυτήν την έννοια, πρόκειται για την κατανόηση του άλλου ως αντίπαλου και όχι ως εχθρού.
Το να είσαι σταθερός επικριτής κάποιων ιδεών σχετίζεται με ριζοσπαστικές θέσεις (δογματισμός ή φανατισμός). Αυτός ο τύπος θέσης έχει ένα μειονέκτημα: δημιουργεί μια δυναμική αντιπαράθεσης. Εάν ο ριζοσπαστισμός αντικατασταθεί από ανεκτικά κριτήρια και στάσεις, η αντιπαράθεση μαλακώνει και οι διαφωνίες χάνουν επιθετικότητα. Στα ισπανικά υπάρχει ένα ρητό που εκφράζει αυτήν την ιδέα: το ευγενικό δεν αφαιρεί τους γενναίους. Με άλλα λόγια, είναι δυνατόν να πούμε όχι εντελώς και θαρραλέα ενώ παραμένουμε φιλικοί και εγκάρδιοι.
