ορισμός του minion
Ονομάζεται θέμα σε αυτό άτομο που υπόκειται στην εξουσία ανώτερου και ως εκ τούτου έχει την υποχρέωση να τον υπακούει σε καθεμία από τις απαιτήσεις του. “Ο μονάρχης ζήτησε από τους υπηκόους του να τον συνοδεύσουν στην αποκατάσταση της τάξης στο έθνος.”
Πρόσωπο που πρέπει να υπακούει σε ανώτερη αρχή ή κάτοικο σε σχέση με τις κυβερνητικές αρχές της επικράτειάς του
Και από την άλλη πλευρά, ο όρος χρησιμοποιείται επίσης για να αναφέρεται στο πολίτης ενός έθνους x, ο οποίος ως τέτοιος, πρέπει να υποταχθεί στις αποφάσεις των πολιτικών αρχών.
“Το σπουδαίο όπλο υπέρ του προέδρου είναι η αλήθεια με την οποία καταφέρνει να κερδίσει την αγάπη των υποκειμένων της.”
Τώρα, πρέπει να πούμε ότι το υποκείμενο δεν είναι σκλάβος, αλλά πρέπει να σέβεται αυστηρά τις αποφάσεις και τις εντολές που προέρχονται από τον προϊστάμενό του και θα έχει μόνο τα δικαιώματα που του παρέχει η αρχή χωρίς να μπορεί να διεκδικήσει τίποτα περισσότερο από αυτό που δίνει .
Διαφορές μεταξύ υποκειμένου και πολίτη
Για να αποφευχθεί η επαναλαμβανόμενη σύγχυση μεταξύ των όρων, θα πρέπει να επισημανθούν οι διαφορές μεταξύ υποκειμένου και πολίτη, επειδή και οι δύο δεν είναι συνώνυμοι με κανέναν τρόπο.
Το να είσαι υποκείμενο συνεπάγεται μια νομική κατάσταση που συνάπτεται για τη ζωή από την οποία ένα άτομο θα εξαρτάται από το κράτος καθ 'όλη τη διάρκεια της ύπαρξής του και με περιορισμένη άσκηση αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Από την άλλη πλευρά, ο πολίτης διατηρεί έναν πιο ελεύθερο δεσμό με το κράτος, καθώς απολαμβάνει διάφορα δικαιώματα, και φυσικά και υποχρεώσεις που απαιτεί το status quo.
Η Γαλλική Επανάσταση κάνει τον πολίτη να γεννιέται και να ξεχνά το θέμα που υπακούει τα πάντα στο Παλαιό Καθεστώς
Μετά τον θρίαμβο της Γαλλικής Επανάστασης, αναδύεται ο χαρακτήρας του πολίτη και ο χαρακτήρας του υποκειμένου θα ξεχαστεί.
Επομένως, είναι ότι ο όρος υποκείμενο είχε μια πιο κοινή χρήση στην αρχαιότητα από ό, τι σήμερα, γιατί όχι μόνο υπήρχε μια εντελώς διαφορετική αντίληψη του κράτους που το έκανε, αλλά και επειδή τα δικαιώματα που είχαν τα ανθρώπινα όντα σε σύγκριση με σήμερα ήταν πολύ λιγότερα.
Παλαιότερα, ο μονάρχης ήταν ο ανώτατος αρχηγός και κάτοχος όλων των δικαιωμάτων ενός έθνους και τα υποκείμενα απλά αντικείμενα αυτού, δεν είχαν επιτύχει την οντότητα των υποκειμένων που θα έρθουν αργότερα χάρη στην ανακήρυξη διαφόρων δικαιωμάτων.
Αυτή η κατάσταση που μόλις περιγράφηκε συνέβη κατόπιν εντολής του λεγόμενου Παλαιού καθεστώτος, ή του μοναρχικού Absolutism, που κυβερνούσε και βασίλευε πολλά ευρωπαϊκά έθνη από τον Μεσαίωνα μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση, που συνέβη το 1789, και επηρεάστηκε από τις ιδέες το κίνημα του Διαφωτισμού, κατέληξε να ενθαρρύνει και να σταματήσει σταδιακά αυτό το πολιτικό σύστημα και θα παραχωρούσε στη Δημοκρατία, τη δημοκρατία και τον καταμερισμό των εξουσιών, όλα τα ζητήματα που συνεπάγονταν μεγαλύτερες ατομικές ελευθερίες και την έξοδο από ένα καταπιεστικό κράτος.
Ο Βασιλιάς, κατόπιν αιτήματος του μοναρχικού απολυταρχισμού, συγκέντρωσε όλη την εξουσία στα χέρια του και θεωρήθηκε ότι προήλθε απευθείας από τη θεότητα που την επικύρωσε και την κατέθεσε σε αυτόν, ώστε να μπορεί να κυβερνά όπως θέλει.
Κατά συνέπεια, ήταν αυθαίρετοι, περιορίζοντας τις ατομικές ελευθερίες των υποκειμένων τους, ειδικά εκείνων που τους αντιτέθηκαν, και οι οποίοι, για παράδειγμα, συχνά έπρεπε να υποστούν διωγμούς, φυλάκιση και ακόμη και θάνατο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση της Γαλλίας, η ανισότητα κυριαρχούσε εκείνη την εποχή, ως τάξεις του κληρικού και των ευγενών που απολάμβαναν προνόμια και δικαιώματα, εις βάρος της τρίτης πολιτείας, αποτελούμενη από τον υπόλοιπο πληθυσμό, οι οποίοι όχι μόνο υπέφεραν καταπίεση αλλά επίσης δεν είχε τη δυνατότητα να έχει γνώμη ή να συμμετάσχει σε πολιτικές αποφάσεις.
Κατά συνέπεια, είναι αυτό το κατεστημένο που υποστήριζε περισσότερο τους επαναστάτες, διότι, φυσικά, συνεπαγόταν την έξοδο από τις σκιές και τον αποκλεισμό και την εξουσία από την εφαρμογή ενός άλλου πολιτικού συστήματος, πιο δημοκρατικού, με επαρκή συμμετοχή και πώς άξιζαν, ισορροπημένα και ισότιμα με τα υπόλοιπα κτήματα.
