ορισμός της διανομής
Η κατανομή είναι η διανομή ενός ή περισσότερων στοιχείων. Προφανώς, ο όρος αναγνωρίζει μια μεγάλη ποικιλία χρήσεων, με συχνότερη την οικονομική. Από αυτή την άποψη, η διανομή θα αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο κατανέμεται το οικονομικό εισόδημα μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας μεταξύ των μελών της.
Η κατανομή του εισοδήματος είναι εξαιρετικά άνιση αν αναφερθούμε στον παγκόσμιο πληθυσμό. Οι περιοχές με τα μεγαλύτερα εισοδήματα είναι εκείνες που ανήκουν στη Δυτική Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική, την Ιαπωνία και ορισμένες περιοχές της Νοτιοανατολικής Ασίας. Ως αντίστοιχο μέρος, ορισμένες περιοχές της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής είναι αυτές με πληθυσμό χαμηλού εισοδήματος. Αυτή η ανισότητα που εκτιμάται σε όλο τον κόσμο μπορεί επίσης να φανεί μέσα σε κάθε έθνος, έχοντας τη δυνατότητα να κατατάξει μια κατάταξη σε όλο και λιγότερο άνισες χώρες. Έτσι, είναι σύνηθες να παρατηρούμε μια βαθιά ασυμμετρία μεταξύ των στρωμάτων υψηλότερου εισοδήματος και εκείνων με τους φτωχότερους πόρους στα περισσότερα έθνη του Τρίτου Κόσμου, με έμφαση στα έθνη της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής.
Πολλά θεωρητικά αξιώματα έχουν προσπαθήσει να αναλύσουν αυτά τα ερωτήματα. Μεταξύ των πιο ριζικών μπορεί να μετρηθεί μαρξισμός, που είδε σε αυτές τις ανισότητες μια αντανάκλαση μιας υποκείμενης ταξικής πάλης. Έτσι, η λανθασμένη κατανομή του εισοδήματος συσχετίστηκε με την κατηγορία στην οποία ανήκαν και η οποία καθοριζόταν από την πρόσβασή τους στα μέσα παραγωγής. Αυτή η τάξη που κατέχει κεφάλαιο επανεπένδυσε τα κέρδη της σε τεχνικές εξελίξεις και βελτιώσεις στο σύστημα παραγωγής που έκανε την εργασία λιγότερο απαραίτητη και φθηνότερη. Αυτή η διαδικασία οδήγησε σε οικονομικές κρίσεις επειδή, λόγω της ανεργίας και των χαμηλού εισοδήματος μισθωτών, ήταν αδύνατο να πωληθούν τα παραγόμενα προϊόντα. Οι εκτιμήσεις του μαρξισμού έγιναν ξεπερασμένες, αλλά πολλές από τις επικρίσεις του χρησίμευσαν να σκεφτούν λύσεις στις συγκρούσεις.
Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι θεωρητικοί υποστηρίζουν ότι ο φιλελευθερισμός θα επέτρεπε, με ένα είδος «μεταγγίσεως», ένα καλύτερο κατανομή εισοδήματος σε επίπεδο πληθυσμού. Εκείνοι που υποστηρίζουν αυτήν την ιδέα υποστηρίζουν ότι, χάρη στην ατομική προσπάθεια με ελάχιστη ρύθμιση της καθιερωμένης δύναμης, θα επιτρεπόταν η οικονομική ανάπτυξη κάθε ατόμου, η οποία θα οδηγούσε σε μεγαλύτερες επενδύσεις και, μαζί της, στη δημιουργία περισσότερων πηγών εργασίας και τη δυνατότητα εκθετικής παραγωγής περισσότερων πόρων. Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι ιδέες πραγματικά συγκρούονται με την πρόταση για δίκαιη κατανομή, δεδομένου ότι αυτό το μοντέλο δημιουργεί την τάση συσσώρευσης εκ μέρους των πλέον ευνοημένων τομέων, εις βάρος εκείνων με λιγότερη πρόσβαση σε χρηματοοικονομικούς και οικονομικούς πόρους.
Ο μόνος ηθοποιός που μπορεί να παρέμβει αποφεύγοντας την άνιση κατανομή είναι το κράτος. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω ασφάλισης ανεργίας και επιδοτήσεων απασχόλησης που αυξάνουν την ικανότητα κατανάλωσης. Παράλληλο, το κράτος είναι υπεύθυνο και η μόνη δυνατότητα ανακούφισης των αρνητικών συνεπειών μιας εσφαλμένης κατανομής εισοδήματος. Έτσι, αντιστοιχεί στον τελευταίο για την παροχή υγείας, εκπαίδευσης και ασφάλειας στους πιο μειονεκτούντες τομείς. Για το σκοπό αυτό, το κράτος συγκεντρώνει κεφάλαια μέσω διαφορετικών φόρων, η κατανομή των οποίων πρέπει να είναι εξίσου δίκαιη. Γενικά, οι δραστηριότητες που δεν είναι απαραίτητες για τη ζωή του πληθυσμού υπόκεινται σε υψηλότερους φόρους (είδη πολυτελείας, καπνός κ.λπ.). Έχοντας υπόψη αυτόν τον στόχο, το κράτος αποκτά τους κατάλληλους πόρους για την επένδυσή του σε τομείς που καθιστούν δυνατή τη βελτίωση των συνθηκών των λιγότερο ευνοημένων ατόμων, με ιδιαίτερη έμφαση στην παροχή υγείας, στις ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση, στο μεγαλύτερο προσφορά εργασίας και στο λεγόμενο «μονοπώλιο δύναμης», το οποίο ορίζει ενοποιημένα σύγχρονα κράτη.
Κατά συνέπεια, η οικονομική έννοια του κατανομή Παραδέχεται πολλαπλά άκρα, αλλά υπάρχει μια σύγχρονη τάση να δοκιμάζουμε τη μεγαλύτερη αξία σε όλες τις μεταβλητές που εμπλέκονται στην απόδοσή της. Ερμηνεύεται έτσι ότι, ανεξάρτητα από το μακροοικονομικό μοντέλο, η δίκαιη κατανομή των διαφόρων παραμέτρων, αλλά ιδίως η σωστή κατανομή ευκαιριών, αποτελεί την καλύτερη εναλλακτική λύση για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του πληθυσμού, στο πλαίσιο της συνεργασίας του ατομική προσπάθεια κάθε πολίτη και η διαφανής δράση του κράτους.
