ορισμός της γλωσσικής πολυμορφίας
Ας σκεφτούμε για τον πλανήτη μας για μια στιγμή. Μεταξύ των δισεκατομμυρίων κατοίκων, όλοι μιλούν κάποια γλώσσα μέσω της οποίας επικοινωνούν μέσα σε μια κοινότητα ομιλητών. Υπάρχουν χιλιάδες γλώσσες και αυτή η μεγάλη ποικιλία αποτελεί τη γλωσσική ποικιλομορφία.
Οι γλώσσες δεν είναι στατικές οντότητες, αλλά είναι ζωντανές και δυναμικές πραγματικότητες. Στην πραγματικότητα, οι γλώσσες αναπτύσσονται και εξαφανίζονται. Αυτό συνέβη με τα Λατινικά, τη γλώσσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που εξελίχθηκε στις διάφορες παραλλαγές της έως ότου έγινε μια νέα γλώσσα, όπως συμβαίνει με τα Γαλλικά, Ισπανικά ή Ιταλικά, όλα με λατινικές ρίζες.
Κάθε γλώσσα έχει μια κοινότητα ομιλητών, ένα λεξιλόγιο και έναν τρόπο έκφρασης της πραγματικότητας. Όλοι αυτοί οι παράγοντες αλλάζουν και αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου, έτσι οι γλώσσες αλλάζουν επίσης. Οι Ισπανοί του 21ου αιώνα και αυτό που ομιλείται στον Μεσαίωνα έχουν κοινά στοιχεία και επίσης μεγάλες διαφορές, καθώς οι ίδιες λέξεις αποκτούν νέες έννοιες.
Η γλωσσική πολυμορφία είναι ένα από τα θέματα μελέτης γλωσσολόγων, ερευνητών και αναλυτών του φαινομένου της γλώσσας. Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες πτυχές είναι η συνύπαρξη μεταξύ των κατοίκων μιας κοινότητας που χρησιμοποιούν περισσότερες από μία γλώσσες. Αυτή η ποικιλομορφία είναι μια πηγή αντιπαράθεσης όταν μια ομάδα που χρησιμοποιεί μία γλώσσα προσπαθεί να επιβληθεί σε αυτούς που επικοινωνούν σε διαφορετική γλώσσα. Η αντιπαλότητα μεταξύ ομάδων με διαφορετικές γλώσσες είναι παγκόσμιο φαινόμενο και συνεχίζεται από αμνημονεύτων χρόνων.
Δύο ή περισσότερες γλώσσες μπορούν να συνυπάρχουν χωρίς σύγκρουση ακόμη και αν η μία είναι η πλειοψηφία και η άλλη ή οι άλλες δεν είναι. Η γλωσσική πολυμορφία δεν σημαίνει απαραίτητα αντιπαράθεση. Μπορεί επίσης να είναι ένας λόγος πολιτιστικού εμπλουτισμού. Αυτό το φαινόμενο συμβαίνει σε ορισμένες μεγάλες πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, όπου η πλειοψηφική γλώσσα όπως η αγγλική μοιράζεται τον ίδιο χώρο με τα κινέζικα, ισπανικά ή ρωσικά.
Στην ίδια γλώσσα εμφανίζεται επίσης η ιδέα της γλωσσικής πολυμορφίας. Τα Ισπανικά έχουν μια μεγάλη ποικιλία στροφών, εκφράσεων ή τόνων και ένας Περουβιανός έρχεται τέλεια με έναν Μεξικάνικο, αν και μερικές λέξεις προκαλούν σύγχυση. Η κοινή χρήση μιας γλώσσας σημαίνει ότι υπάρχουν ομοιότητες και επίσης διαφορές. Από ορισμένες γλωσσικές προσεγγίσεις, υποστηρίζεται η ιδέα ενοποίησης των παραλλαγών μιας γλώσσας και προτείνεται ένα πρότυπο πρότυπο για τους ομιλητές. Αυτή η τάση εμφανίζεται στα μέσα, στα οποία αποφεύγονται τοπικές ή διαλεκτικές χρήσεις μιας γλώσσας. Άλλες γλωσσικές προσεγγίσεις θεωρούν ότι δεν πρέπει να επιβάλλεται μια τυπική μέθοδος στις άλλες και κάθε παραλλαγή πρέπει να χρησιμοποιείται με πλήρη ελευθερία.
Η γλωσσική πολυμορφία ως συζήτηση και αντικείμενο διαμάχης δείχνει ότι η ανθρώπινη επικοινωνία βρίσκεται σε μόνιμη σύγκρουση. Είναι μια πηγή αντιπαράθεσης και ταυτόχρονα η ίδια διαφορετικότητα μας εμπλουτίζει. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην εποχή της επινοήθηκε μια νέα γλώσσα (Εσπεράντο) με την πρόθεση ότι η ανθρωπότητα θα είχε μια κοινή γλώσσα. Η πρόταση απέτυχε γιατί σίγουρα θέλουμε να ζούμε στον Πύργο της Βαβέλ.
