ορισμός της σύγχρονης φιλοσοφίας
Η φιλοσοφία είναι μια αρχαία πειθαρχία που ασχολείται με τη διερεύνηση, προκειμένου να λυθούν, τα κύρια ερωτήματα που εισβάλλουν στον άνθρωπο, όπως η ύπαρξη, τα ηθικά, η ηθική, η γνώση, η γλώσσα, μεταξύ άλλων.
Είναι σίγουρα μια περιεκτική περιοχή όσον αφορά τους τομείς σπουδών στους οποίους παρεμβαίνει και επηρεάζεται επίσης από άλλες επιστήμες και τομείς όπως η πολιτική και η θρησκεία.
Φιλοσοφία που αναδύεται στην Αναγέννηση και εκτείνεται μέχρι τα τελευταία χρόνια του 20ού αιώνα και της οποίας το κύριο χαρακτηριστικό είναι η υποκειμενικότητα που εγκαθιστά μια αλλαγή στον τρόπο έρευνας σχετικά με τα κεντρικά προβλήματα ή θέματα της ζωής και του ανθρώπου
ο σύγχρονη φιλοσοφία γεννήθηκε στις αρχές του Αναγέννηση και Προτεσταντική Μεταρρύθμιση μέχρι τα τελευταία χρόνια του τελευταίου αιώνα, 20ος αιώνας.
Μετά από αιώνες και αιώνες φιλοσοφίας για θέματα που περιορίζονται στη θεολογική, ένα αντιδραστικό πνεύμα διαμαρτυρίας προκύπτει ενάντια στην παραδοσιακή θέση της φιλοσοφίας. Στην αρχαιότητα, η αρχαία φιλοσοφία ξεκίνησε από την αντικειμενική πραγματικότητα για να πραγματοποιήσει φιλοσοφικές σκέψεις, και στη συνέχεια, στον Μεσαίωνα, η φιλοσοφία εκείνης της εποχής είχε αποφασίσει να πάρει τον Θεό ως κέντρο και αναφορά, αντ 'αυτού, η άφιξη της σύγχρονης φιλοσοφίας προτείνει μια ουσιαστική αλλαγή ως συνέπεια του εγκατάσταση υποκειμενικότητας στο κέντρο της σκηνής.
Οι αμφιβολίες που προκύπτουν σχετικά με τη δυνατότητα μιας αντικειμενικής γνώσης του υλικού ή της θεϊκής πραγματικότητας, καθιστούν το πρόβλημα της γνώσης το σημείο εκκίνησης της φιλοσοφικής σκέψης.
Η αρχαία φιλοσοφία πήρε την αντικειμενική πραγματικότητα ως αφετηρία των φιλοσοφικών της στοχασμών, κατά τον Μεσαίωνα, ο Θεός ήταν η αναφορά, και στην περίπτωση της σύγχρονης φιλοσοφίας, που μας αφορά σε αυτή την κριτική, η υποκειμενικότητα είναι η βάση αυτής της πρότασης.
Αμφιβολία, λόγος, διερεύνηση και υποκειμενικότητα, οι πυλώνες της
Η αμφιβολία, η έρευνα και ο λόγος είναι τα μεγάλα αστέρια και οι πυλώνες στους οποίους θα βασιστεί, και ακριβώς σε αυτά θα επιδιώξουμε να βρούμε τις βεβαιότητες για τις αμφιβολίες που προκύπτουν.
Υπήρχαν πολλά γεγονότα που συνέβησαν στο τέλος του Μεσαίωνα, τόσο στην κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική όσο και στη φιλοσοφική σειρά, που θα είναι εκείνα που θα καταλήξουν να ανοίξουν το δρόμο για τον ολοκαίνουργιο νεωτερικότητα.
Η ανάπτυξη του ανθρωπισμού, στο φιλοσοφικό πεδίο, προστέθηκε στην επιστημονική επανάσταση που προτάθηκε από τα συμπεράσματα του Νικόλαος Κοπέρνικος με το δικό του ηλιοκεντρική θεωρία της γης, προκάλεσε την πτώση του τρέχοντος σχολαστικισμού και την αναβίωση νέων εννοιολογικών σχημάτων που απέχουν εντελώς από τις παλιές φιλοσοφικές διαμάχες που κανονικά επιλύονταν κατόπιν αιτήσεως μιας αρχής, πλατωνικού ή Αριστοτέλη, ανάλογα με την περίπτωση.
Ο René Descartes, πρωτοπόρος της σύγχρονης φιλοσοφίας
Ενώ, Γάλλος φιλόσοφος Ρεν Ντεκάρτες θεωρείται ως το «Πατέρας» της σύγχρονης φιλοσοφίας επειδή η σκέψη του τον οδήγησε άμεσα στη δημιουργία μιας νέας μαθηματικής επιστήμης, της αναλυτικής γεωμετρίας και επίσης να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για να αποφευχθεί το λάθος δεν αρκεί μόνο να έχεις νοημοσύνη αλλά και να το εφαρμόζει σωστά, δηλαδή απαιτεί ναι ή ναι μιας μεθόδου, γιατί διαφορετικά η διάθεση της νοημοσύνης είναι άχρηστη χωρίς την παρουσία μιας μεθόδου για την εκτέλεση της.
Ο Descartes ήταν ο υποστηρικτής και πρωτοπόρος του ορθολογισμού, ένα δόγμα που υποστηρίζει ότι η πραγματικότητα είναι λογική και ότι είναι κατανοητή μόνο μέσω της χρήσης του λογικού. Ο λόγος είναι η βάση και η μέθοδος που προτείνει περιλαμβάνει τα μαθηματικά, μια ακριβή επιστήμη.
Η θεμελιώδης πρότασή του ήταν η λεγόμενη μεθοδική αμφιβολία που υπονοούσε να δοκιμάσει όλες τις γνώσεις που υπήρχαν προκειμένου να βρεθούν σαφείς αρχές στις οποίες θα βασίζεται η γνώση ή η γνώση.
Μια φράση του, που θα περάσει στα τέκνα, σφραγίζει αυτήν τη σκέψη και τη μέθοδο: "Νομίζω, επομένως είμαι"
Η Καρτεσιανή μέθοδος πρότεινε σε όλες τις επιστήμες να αποσυνθέσουν πολύπλοκα προβλήματα σε απλούστερα μέρη μέχρι να βρουν τα βασικά τους στοιχεία, τα οποία παρουσιάζονται στο λόγο μας με προφανή τρόπο και συνεπώς συνεχίζουν από αυτές να ανοικοδομήσουν ολόκληρο το συγκρότημα.
Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την επιρροή της άλλης ομάδας που συνέθεσε και ήταν αποφασιστική στη σύγχρονη φιλοσοφία και που συνόδευε τους ορθολογιστές όπως ο Descartes: οι εμπειρικοί.
Οι εμπειρικοί θεωρούσαν ως θεμελιώδη αρχή της γνώσης την αισθητηριακή εμπειρία με την οποία θα αρχίσει η γνώση
Εν τω μεταξύ και προς τα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα εμφανίζεται ένας άλλος μεγάλος φιλόσοφος, ο Immanuel Kant που έθεσε τον εαυτό του στο τιτανικό καθήκον να ενώνει τον ορθολογισμό με τον εμπειρισμό, ωστόσο, δεν πέτυχε την επιφατική φιλοδοξία της ενότητας στο σύνολό του, επειδή οι διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών του σύγχρονου συνέχισαν τη φιλοσοφία.
