ορισμός της μαντείας
Το μαντείο είναι μια μορφή ή ένας χώρος στον οποίο παρευρέθηκαν οι άντρες της αρχαιότητας (ειδικά εκείνοι της Ελλάδας) για να λάβουν απαντήσεις, οδηγούς και συμβουλές σχετικά με το τι είχε στη διάθεσή τους η ζωή. Υπό αυτήν την έννοια, το μαντείο δεν ήταν το ίδιο με οποιοδήποτε θνητό, δεδομένου ότι προσέφερε συμβουλές και προτάσεις που ήταν προφητικές ή έστειλαν οι ίδιοι οι θεοί του Ολύμπου σε ανθρώπινα όντα. Το μαντείο μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να σχετίζεται με παραδείγματα μαντείας και τρέχοντα ωροσκόπια στα οποία οι άνθρωποι παραδίδονται σε υποτιθέμενους ειδικούς για να τους πει πώς να ενεργούν σε ορισμένες καταστάσεις.
Στην Αρχαία Ελλάδα, ένα από τα πιο σημαντικά μαντεία ήταν αυτό των Δελφών. Αυτό το μαντείο επισκέφθηκε τεράστιο αριθμό ανθρώπων που μπορούσαν να παρευρεθούν μόνο την έβδομη ημέρα κάθε μήνα, καθώς αυτός ο αριθμός είχε σχέση με τον θεό του μαντείου: τον Απόλλωνα. Σε αυτό, μια γυναίκα ειδικός στη μαντεία των θεών ήταν γνωστή ως μάντισσα και ήταν υπεύθυνη για τη μετάδοση του θεϊκού μηνύματος στους θεούς. Για να το κάνει αυτό, μπορούσε να εκτελέσει διαφορετικές τελετές που την έκαναν να εισέλθει σε κατάσταση έκστασης.
Ωστόσο, η Ελλάδα δεν ήταν ο μόνος πολιτισμός που ασκούσε το έθιμο να συμβουλεύεται το μαντείο: συναντάμε επίσης αυτό το φαινόμενο μεταξύ των Αιγυπτίων, των Εβραίων, των Φοίνικων και των Ρωμαίων. Με την άνοδο της χριστιανικής θρησκείας, αυτές οι πρακτικές θεωρήθηκαν ειδωλολατρικές και αργά έχασαν τη σημασία τους.
Οι μαντείοι ήταν γενικά απομονωμένοι από τα αστικά κέντρα αφού θεωρούνταν θεϊκοί βωμοί και ναοί, οπότε δεν μπορούσαν να βρίσκονται στη μέση των σπιτιών και των επιχειρήσεων μιας πόλης. Επιπλέον, αυτή η τοποθεσία, στις πλαγιές των βουνών ή σε ανοιχτούς χώρους, θεωρήθηκε ανώτερη για να έρθει σε επαφή με τους θεούς και επίσης να ξεφύγει από τα καθήκοντα της καθημερινής ζωής.
