ορισμός της ιατρικής
Η ιατρική είναι το σύνολο τεχνικών και γνώσεων που αποσκοπούν στη διατήρηση ή την ανάκτηση της ανθρώπινης υγείας. Για την επίτευξη των στόχων του, το φάρμακο βασίζεται σε μια σειρά διαδικασιών: διάγνωση, η οποία αποτελείται από τη σωστή αναγνώριση των προβλημάτων που πλήττουν τον ασθενή. θεραπεία, η οποία αποτελείται από τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την ανακούφιση των ασθενειών, την προσπάθεια επίτευξης μιας θεραπείας και, τέλος, την πρόληψη, η οποία αποτελείται από τα μέτρα που λαμβάνονται για την αποφυγή πιθανών κακών. Κατά συνέπεια, η πρακτική της ιατρικής έχει ως πρωταρχικό στόχο τη διατήρηση ή αποκατάσταση της υγείας των ανθρώπων, κατανοητή ως η κατάσταση της βιολογικής, ψυχολογικής και κοινωνικής ευημερίας των ατόμων. Ωστόσο, το πεδίο της ιατρικής επιστήμης υπερβαίνει αυτόν τον κύριο στόχο και κατευθύνεται επίσης στην προώθηση της υγείας (εκπαίδευση των ίδιων και του γενικού πληθυσμού, με μεγαλύτερη σημασία για τους κατοίκους με μεγαλύτερο κίνδυνο) και το καθήκον της βοήθειας σε αυτά τα άτομα στους οποίους δεν είναι δυνατή η ανάκαμψη της υγείας, όπως ο ασθενής ή σοβαρά άτομα με ειδικές ανάγκες.
Από αμνημονεύτων χρόνων, όλοι οι πολιτισμοί έχουν φιλοξενήσει άτομα που προορίζονται για τη συγκέντρωση σοφίας σχετικά με την υγειονομική περίθαλψη. Ωστόσο, η δυτική ιατρική έχει τις ρίζες της στην κλασική Ελλάδα, αναγνωρίζοντας σε μερικές από τις πρακτικές που εφαρμόζονται εκεί το μικρόβιο της τρέχουσας ιατρικής παράδοσης. Επομένως, αξίζει να τονιστεί η φιγούρα του Ιπποκράτη, ο οποίος πιστώνεται με μια συλλογή πραγματειών που ασχολούνται με την ιατρική ηθική, τη διαιτητική, την εσωτερική ιατρική, την ανατομία κ.λπ. Επίσης σημαντικό είναι το σχήμα του Γκάλεν, ο οποίος λέγεται ότι έχει συνεισφέρει όπως η εξήγηση της λειτουργίας των νεφρικών αρτηριών, της ουροδόχου κύστης, των καρδιακών βαλβίδων κ.λπ. Σπούδασε επίσης ασθένειες και αφοσιώθηκε στην προετοιμασία ναρκωτικών.
Η γνώση του ελληνικού πολιτισμού θα έχει σημαντική επιρροή στον Μεσαίωνα. Υπό αυτήν την έννοια, ξεχωρίζει η μεγάλη συμβολή των αραβικών λαών, οι οποίοι διέδωσαν έννοιες της ιατρικής πράξης που αποκτήθηκε στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια της κατοχής αυτών των εθνών στην Ευρώπη. Αργότερα, ήδη στην Αναγέννηση, προστίθενται σημαντικές συνεισφορές σχετικά με την ανατομία, ειδικά από το χέρι του Βεζάλιου. Ωστόσο, τον 19ο αιώνα, όταν η ιατρική αποκτά τα χαρακτηριστικά που παρατηρούνται σήμερα, στο βαθμό που η θεωρία των κυττάρων έχει καθιερωθεί, εμφανίζεται η ιδέα της εξέλιξης και αρχίζει να χρησιμοποιείται η αναισθησία. Ήδη τον εικοστό αιώνα, πραγματοποιήθηκαν μεταγγίσεις χωρίς κίνδυνο, εφαρμόστηκε η χρήση ηλεκτροεγκεφαλογράφων και ηλεκτροκαρδιογραφημάτων και εισήχθη η γενετική. Οι μεγάλες συνεισφορές που έγιναν στη σύγχρονη εποχή ήταν κυρίως η χρήση αντιβιοτικών, η διαθεσιμότητα τεχνικών διαγνωστικής απεικόνισης (από τις πρώτες ακτινολογικές δοκιμές το 1895 έως τους σύγχρονους πόρους μαγνητικού συντονισμού ή υπολογιστικής τομογραφίας) και την αναισθησιολογία, η οποία επέτρεψε ασφαλέστερη, ανώδυνη και θεραπευτική επιτυχημένες χειρουργικές επεμβάσεις.
Η συνεχής ανάπτυξη της ιατρικής επέτρεψε στο ανθρώπινο προσδόκιμο ζωής να αυξηθεί σημαντικά και χωρίς διακοπή. Ωστόσο, εξακολουθεί να είναι μια πρόκληση ότι όλα τα οφέλη του είναι πλήρως προσβάσιμα σε ολόκληρο τον πληθυσμό ανεξάρτητα από κοινωνικοοικονομικές συνθήκες. Πράγματι, οι περισσότερες από τις περιπτώσεις νοσηρότητας και θνησιμότητας στις φτωχότερες χώρες, με ιδιαίτερο αντίκτυπο στα παιδιά, αντιπροσωπεύονται από μεταδοτικές ασθένειες που μπορούν να προληφθούν μέσω επενδύσεων στη δημόσια υγεία, όπως λοιμώξεις του αναπνευστικού και γαστρεντερικού συστήματος, παράσιτα και υποσιτισμός. Από την άλλη πλευρά, στις βιομηχανικές χώρες υπάρχει επίσης μια συρρίκνωση των οικονομικών πόρων που διατίθενται για την υγεία, η οποία βρήκε το θεσμικό της πλαίσιο στη λεγόμενη «ιατρική βάσει αποδείξεων», στην οποία επιχειρείται ένας οικονομικός εξορθολογισμός της δημόσιας υγείας. Στην περίπτωση εθνών με ενδιάμεση οικονομική κατάσταση, όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, και οι δύο παράγοντες συνδυάζονται, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ιατρική πρακτική έχει γίνει θέμα συζήτησης κατά την οποία η ηθική και επαγγελματική ανάγκη αλληλεπιδρούν της βοήθειας προς την άρρωστος και η σπάνια διαθεσιμότητα πόρων για να καλύψουν με ισότητα τις παγκόσμιες ανάγκες ολόκληρου του ευάλωτου πληθυσμού.
