ορισμός της ύπαρξης
Παρομοίως, ο όρος ον μας αναφέρεται στην ουσία και τη φύση που αυτή η κατοχή, για παράδειγμα, η ύπαρξη οποιουδήποτε ζώου θα είναι η διαβίωση αφενός και η αναπαραγωγή από την άλλη.
Ο όρος είναι γενικά χρησιμοποιείται για να αναφέρεται σε εκείνα τα πράγματα που δημιουργήθηκαν και τα οποία είναι προικισμένα με τη ζωή, τα ανθρώπινα όντα και τα ζώα θεωρούνται όντα, γιατί όταν μιλάμε για ύπαρξη ξέρουμε αμέσως ότι μιλάμε για κάτι που είναι, που έχει ζωή και δική σου ύπαρξη.
Εν τω μεταξύ, η ύπαρξη μιας ειδικής παρουσίας σε ένα φιλοσοφικό πλαίσιο και ως εκ τούτου, μέσα στη φιλοσοφία, έχει περάσει από αιώνες ένα ζήτημα που συζητείται ευρέως και αντιμετωπίζεται από τους περισσότερους φιλοσόφους και στοχαστές όλων των εποχών και φυσικά έχει επίσης υποβληθεί σε μια ποικιλία προσεγγίσεων .
Παραδοσιακά και όπως αναφέραμε στην αρχή αυτής της αναθεώρησης, ο όρος έχει συλληφθεί ως συνώνυμο της οντότητας ή της οντότητας, δηλαδή, όπως το να λέμε κάτι που έχει ύπαρξη και αυτονομία. Αλλά αν βυθίσουμε τη σκέψη αυτών των μεγάλων φιλοσόφων όπως ο Αριστοτέλης ή ο Πλάτων, θα βρούμε ορισμένες και σοβαρές αντιφάσεις σχετικά με την έννοια της ύπαρξης.
Διότι για τον Πλάτωνα, για παράδειγμα, το να είσαι η ιδέα είναι, ωστόσο, ότι ο Παρμενίδης είναι αυτό που υπάρχει ή υπάρχει, αυτό που αντιτίθεται στην ανυπαρξία και για τον Αριστοτέλη, ο οποίος επέκτεινε λίγο περισσότερο αυτό που πρότεινε ο Παρμενίδης, παίρνοντας λίγο το νόημα ότι αυτό έδωσε στον όρο, το να είναι το πιο οικείο από όλα όσα είναι ή υπάρχουν, γιατί σύμφωνα με αυτόν δεν είναι όλα με τον ίδιο τρόπο.
Από αυτές τις φιλοσοφικές αντιθέσεις προέκυψαν δύο αντιλήψεις, φυσικά ανόμοια, στον όρο.
Από τη μία πλευρά το μονοσήμαντη σύλληψη της ύπαρξης που υποστηρίζει ότι το ον είναι το πιο γενικό χαρακτηριστικό των διαφορετικών πραγμάτων, δηλαδή, εξαλείφονται όλες οι ιδιαίτερες σκέψεις, αφήνοντας και εισάγοντας το γεγονός ότι είναι, ότι τους αντιστοιχεί.
Και από την άλλη πλευρά, το αναλογική σύλληψη της ύπαρξης, υποστηρίζει ότι το να είσαι αυτό που μπορεί να αποδοθεί σε οτιδήποτε είναι, αλλά με διαφορετικούς τρόπους, είναι ότι διακρίνονται διαφορετικά αντικείμενα και πράγματα αλλά συμπίπτουν επίσης. Για αυτό, το αντίθετο της έννοιας της ύπαρξης δεν θα είναι τίποτα.
