ορισμός της τεχνικής σχολής
Στον εκπαιδευτικό τομέα υπάρχει ένα ευρύ φάσμα σταδίων, κύκλων και προγραμμάτων. Έτσι, υπάρχει νηπιαγωγείο, προσχολική εκπαίδευση, επίπεδα υποχρεωτικής εκπαίδευσης, γυμνάσιο, πανεπιστήμιο ή επαγγελματική κατάρτιση. Το τελευταίο είναι γνωστό από μια ονομασία, τεχνική σχολή. Ο στόχος αυτής της ακαδημαϊκής επιλογής είναι να προετοιμάσει τους μαθητές για πρόσβαση στην εργασία.
Ως γενική οδηγία, αυτά τα σχολεία διαθέτουν προγράμματα κατάρτισης στα οποία υπάρχει ένας συνδυασμός θεωρητικών και πρακτικών γνώσεων.
Η εκπαίδευση για εργασία δεν έχει σταματήσει να εξελίσσεται
Στα εργαστήρια της Βιομηχανικής Επανάστασης υπήρχε η φιγούρα του δασκάλου και του μαθητευόμενου. Δεν υπήρχε επίσημη ακαδημαϊκή κατάρτιση, γιατί εκείνη την εποχή δεν υπήρχε υποχρεωτική εκπαίδευση. Οι μαθητευόμενοι ξεκίνησαν σε ένα εμπόριο για χρόνια και τελικά έγιναν αξιωματικοί και δάσκαλοι.
Η τεχνική κατάρτιση πήρε ένα ποιοτικό άλμα όταν το σχολείο έγινε ένα διαδεδομένο φαινόμενο. Τα πρώτα εκπαιδευτικά κέντρα προσανατολισμένα στον κόσμο της εργασίας ήταν οι σχολές τεχνών και χειροτεχνίας. Μόλις ο μαθητής είχε περάσει το δημοτικό σχολείο, εντάχθηκε σε αυτά τα κέντρα και μετά από μια περίοδο περίπου πέντε ετών απέκτησε πιστοποιητικό καταλληλότητας για εργασία. Αυτό το μοντέλο εξελίχθηκε και τον 20ο αιώνα δημιουργήθηκε η έννοια της τεχνικής σχολής.
Ο στόχος ήταν και είναι η κατάρτιση τεχνικών για τους διάφορους βιομηχανικούς τομείς. Ως βασική οδηγία, μέρος της εκπαίδευσης αποκτάται σε εταιρείες και το υπόλοιπο στην τάξη. Σε αυτήν την εκπαίδευση, δίνεται έμφαση στις επιστημονικές-τεχνικές γνώσεις και, στο βάθος, περιλαμβάνονται ανθρωπιστικά θέματα.
Τον εικοστό αιώνα, τα πιο κοινά προσόντα ήταν τα ακόλουθα: τεχνικός στη μηχανική, ηλεκτρική ενέργεια, πολιτικές ή ναυτικές κατασκευές ή χημεία. Προς το παρόν, η επαγγελματική κατάρτιση έχει γίνει εξαιρετικά εξειδικευμένη, καθώς απαιτείται μια διαδικασία προσαρμογής στην τεχνολογική επανάσταση και στον μεταβαλλόμενο κόσμο της εργασίας.
Εκπαίδευση και εργασία
Η γενική προσέγγιση των τεχνικών σχολών συνίσταται στην εξεύρεση ισορροπίας μεταξύ δύο πτυχών: την εκπαίδευση του ατόμου και την προσαρμογή τους στον κόσμο της εργασίας. Η εκπαιδευτική προσφορά ενός κέντρου επαγγελματικής κατάρτισης δεν μπορεί να αγνοήσει την πραγματικότητα του κόσμου της εργασίας.
Το εκτεθειμένο διωνυμικό παρουσιάζει κάθε είδους προκλήσεις. Πρώτον, δεν είναι εύκολο να προβλέψουμε ποιες θα είναι οι ανάγκες της αγοράς εργασίας τα επόμενα 10 έως 15 χρόνια. Από την άλλη πλευρά, η ακαδημαϊκή κατάρτιση τεχνικού χαρακτήρα πρέπει να ενσωματώνει ανθρωπιστικά προγράμματα που παρέχουν αξίες και αρχές και όχι απλώς τεχνολογικές δεξιότητες.
Συνοπτικά, τα προγράμματα κατάρτισης των τεχνικών σχολών πρέπει να ισορροπούν τρεις πτυχές:
1) τα συμφέροντα του κράτους σε σχέση με την εκπαίδευση των πολιτών,
2) επιχειρηματικά συμφέροντα και
3) τα συμφέροντα των πολιτών.
Φωτογραφία: Fotolia - επιστήμη
