ορισμός του αυτοέλεγχου
Ο αυτοέλεγχος είναι γνωστός ως η ικανότητα ή η ποιότητα που μπορεί να έχει ένα άτομο να ασκεί έλεγχο στον εαυτό του. Ο αυτοέλεγχος μπορεί να έχει θετικές πλευρές καθώς και αρνητικές πλευρές εάν φτάσει στα άκρα. Με πολλούς τρόπους, ο αυτοέλεγχος των συναισθημάτων, των ιδεών, των σκέψεων και των ενεργειών έχει σχέση με την έννοια της κοινωνικής συμπεριφοράς, τι κάνει ή δεν κάνει στην παρέα των συνομηλίκων τους, ώστε να μην αξιολογούνται αρνητικά από αυτούς.
Ο αυτοέλεγχος μπορεί να νοηθεί ως η αυτο-επιβολή που μπορεί να ασκήσει στον εαυτό του για να αποφύγει να πει ή να κάνει ορισμένα πράγματα. Έτσι, ο αυτοέλεγχος μας εμποδίζει, ως ανθρώπινα όντα, να ενεργούμε σύμφωνα με τα ένστικτα ή τις παρορμήσεις μας, ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των ζώων. Η έννοια του αυτοέλεγχου, όπως ειπώθηκε, συνδέεται στενά με αυτήν της κοινωνίας, καθώς η ζωή σε αυτήν συνεπάγεται τη συνεκτίμηση της αντίληψης των άλλων και των έγκυρων μορφών έκφρασης ή δράσης εντός αυτής της ομάδας.
Ενώ, από τη μία πλευρά, η απόλυτη έλλειψη αυτοέλεγχου δεν είναι κάτι που συνιστάται ή χαιρετίζεται, δεν θεωρείται υγιές να αναπτύξει εξαιρετικά υψηλά επίπεδα αυτοέλεγχου, καθώς αυτό μπορεί να έχει σοβαρές αρνητικές συνέπειες για το εν λόγω άτομο. Αυτό συμβαίνει επειδή όταν βρίσκουμε ένα άτομο πολύ καταπιεσμένο και με ελάχιστο περιθώριο αυθορμητισμού, δημιουργικότητας και καταστροφής, καταπιεστικές μορφές και έλλειψη ελευθερίας μπορεί να καταλήξει να μετατρέψει το άτομο σε κάποιον πολύ αυταρχικό, δυσανεκτικό ή όχι πολύ κοινωνικό (επειδή δεν ξέρει πώς να προσαρμογή στο περιβάλλον).
Εκτιμάται ότι η διατήρηση κατάλληλων επιπέδων αυτοέλεγχου δεν είναι μόνο χρήσιμη σε κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο, αλλά και σε σχέση με τους εργασιακούς, επαγγελματικούς και άτυπους χώρους. Συνήθως, χώροι όπως η πολιτική έχουν ένα επίπεδο αυτοελέγχου εκ μέρους εκείνων που συμμετέχουν σε αυτό πολύ υψηλότερο από αυτό που βρίσκουμε σε άλλους χώρους όπως ο αθλητισμός.
