ορισμός των οπτικοακουστικών μέσων
Καλούμε ως οπτικοακουστικά μέσα Σε αυτούς μέσα μαζικής ενημέρωσης που απευθύνονται στη χρήση των αισθήσεων της όρασης και της ακοής για τη μετάδοση των μηνυμάτων τους. Δηλαδή, τα οπτικοακουστικά μέσα συνδυάστε εικόνες και ήχο , και κατά περίπτωση, ο δέκτης μπορεί να δει και να ακούσει το εν λόγω μήνυμα. Μεταξύ των πιο σημαντικών οπτικοακουστικών μέσων είναι τηλεόραση, κινηματογράφος και Διαδίκτυο, που εντάχθηκε στην κατηγορία τις τελευταίες δεκαετίες.
Πρέπει να σημειωθεί ότι τα μέσα είναι εκείνα τα μέσα από τα οποία μπορεί να καθοριστεί η διαδικασία επικοινωνίας.
Αναμφίβολα, η ενσωμάτωση του ήχου στον κινηματογράφο το 1920 ήταν η αρχή αυτού του συνδυασμού. Όπως γνωρίζουμε, μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν δυνατή μόνο η προβολή εικόνων μέσω της έβδομης τέχνης, γνωστής ως σιωπηλού κινηματογράφου, που ηθοποιούς όπως Τσαρλς Τσάπλιν έγινε τόσο δημοφιλές. Το περισσότερο που είχε γίνει με αυτή την έννοια μέχρι τότε ήταν η παρουσίαση ζωντανών ορχηστρών που έθεσαν τη σιωπηλή ταινία στη μουσική και έτσι της έδωσαν ήχο.
Εν τω μεταξύ, αυτά τα δύο σύμπαντα που ενώθηκαν, εικόνα και ήχο, θα έφερναν μια πληθώρα καινοτομιών και επίσης νέων εννοιών. Για παράδειγμα, η ενέργεια της ενσωμάτωσης του ήχου με την εικόνα ονομάζεται βάση.
Τόσο ο ήχος όσο και η εικόνα μπορούν να ληφθούν σε διάφορα μέσα, όπως κασέτα, DVD, CD, μεταξύ άλλων, τα οποία επιτρέπουν ακριβώς την ταυτόχρονη αποθήκευσή τους.
Όταν η εικόνα και ο ήχος ενώνονται, θα δημιουργηθεί μια πρωτότυπη αισθητηριακή πραγματικότητα που θα πυροδοτήσει διάφορα πειράματα όπως: συμπληρωματικότητα (δεδομένου ότι το καθένα συμβάλλει στη μοναδικότητά του), αρμονία (μια συνοδευτική εικόνα θα αντιστοιχεί σε κάθε ήχο) και ενίσχυση (επειδή οι έννοιες κάποιος εκφράζεται ενισχύεται από το συνδυασμό).
