ορισμός της πράξης
Σύμφωνα με τη χρήση που του δίνεται, ο όρος πράξη μπορεί να αναφέρεται σε διάφορα θέματα ...
Το γεγονός ή η πράξη που ξεδιπλώνεται ένα άτομο, χαρακτηρίζεται ευρέως από τον όρο της πράξης, δηλαδή, η λέξη συνδέεται στενά με τη δράση και θα συνεπάγεται πάντα την πράξη ή το αποτέλεσμα αυτής της πράξης.
Και το δημόσιο γεγονός, καλυμμένο με πανηγύρι μέσω του οποίου εορτάζεται κάποιο ιστορικό γεγονός ή, ελλείψει αυτού, στο οποίο γιορτάζεται κάποια υπερβατική κατάσταση ή επίτευγμα και όπου συνδέονται υπερβατικές προσωπικότητες, ορίζεται επίσης από τη λέξη. Οι δημόσιοι εορτασμοί μιας ιστορικής ημέρας του εν λόγω έθνους και οι πολιτικοί εορτασμοί είναι ευρέως γνωστοί ως πράξεις.
Από την άλλη πλευρά, να η ελπίδα ή η συγκέντρωση του νου σε ένα συναίσθημα που εκφράζει ένα άτομο, συνήθως ορίζεται από τον όρο της πράξης.
Από την άλλη πλευρά και Κατόπιν αιτήματος του νόμου, μια πράξη αναφέρεται σε νομική διάταξη, διοικητικής ή νομικής φύσης.
Με μια άλλη έννοια και Για τη ρωμαϊκή κουλτούρα, μια πράξη ήταν αυτή η γραμμική μέτρηση που είχε μήκος περίπου 36 εκατοστά.
Επίσης, στο Φιλοσοφία, ο όρος πράξη έχει μια ιδιαίτερη συμμετοχή και σημασία στο δόγμα, δεδομένου ότι η πράξη αναφέρεται στην πραγματική ύπαρξη της ύπαρξης και ότι έρχεται σε αντίθεση με την έννοια της εξουσίας.
Αλλά, αν είμαστε σε ένα καλλιτεχνικό πεδίο όπως το θέατρο, υπάρχει μια πράξη, θα είναι κάθε ένα από τα μέρη στα οποία χωρίζεται ένα καλλιτεχνικό έργο. Παραδοσιακά, η πτώση της κουρτίνας ή η μείωση του φωτισμού είναι οι πιο χρησιμοποιούμενες ενδείξεις στη μέση για να δείξουν στον θεατή την ολοκλήρωση μιας πράξης. Μόνο τον 18ο αιώνα δημιουργήθηκε ένα έργο που δεν αποτελείται από πέντε πράξεις, αν και μετά από εκείνη τη στιγμή τα μονοθέσια, δύο και ακόμη και τα τρία πράγματα άρχισαν να είναι εξαιρετικά δημοφιλή επίσης.
Αν και μπορεί να υπάρχουν παραλλαγές στη δομή που θα παρουσιάσουμε παρακάτω, συνήθως, σε εκείνα τα έργα που αποτελούνται από τρεις πράξεις, θα είναι στην πρώτη στην οποία θα εκτεθούν όλα αυτά τα εισαγωγικά και περιστατικά στοιχεία, έτσι ώστε ο θεατής να μπει στο διάθεση. Εν τω μεταξύ, στη δεύτερη πράξη, το πιο παραδοσιακό είναι ότι η έμφαση τοποθετείται στους ανταγωνιστές και θεωρείται ως το πιο σκοτεινό από τα τρία. Και τέλος, στην τρίτη και τελευταία πράξη, όπου θα πραγματοποιηθεί η επιθυμητή επίλυση των συγκρούσεων, οι πρωταγωνιστές θα αποκτήσουν και πάλι εξέχουσα θέση.
