ορισμός της ύπαρξης
Η λέξη ύπαρξη Χρησιμοποιείται ευρέως στη γλώσσα μας και το εφαρμόζουμε συνήθως σε διάφορα περιβάλλοντα.
Πράξη υπαρχουσών
Στο πράξη του υπάρχοντος ονομάζεται ύπαρξη.
“ Η ύπαρξη αυτόχθονων λαών στα χρόνια αυτά είναι αποδεδειγμένη.”
Με άλλα λόγια, η ύπαρξη είναι να είμαστε παρόντες στον κόσμο, τόσο εμείς όσο και τα πράγματα που μας περιβάλλουν.
Για παράδειγμα, η ύπαρξη αποδεικνύεται ότι είναι μια κατάσταση χωρίς ισορροπία αυτών των πραγματικών πραγμάτων, τα οποία είναι ορατά και προσβάσιμα στον κόσμο.
Η ύπαρξη συνεπάγεται πάντα να αφήνεις μια κατάσταση ηρεμίας και ηρεμίας για να κάνεις κάποια δράση και να αναλάβεις κάποιο ρόλο ή κατάσταση στον κόσμο.
Όταν λέμε ότι τα πράγματα υπάρχουν, ένα εγγενές χαρακτηριστικό θα είναι ότι μπορούμε να τα δούμε, να τα αγγίξουμε, να τα ακούσουμε ή να τα ακούσουμε, μέσω των αισθήσεών μας, είναι η σαφής διαφορά που παρουσιάζουν σε σχέση με τα ζητήματα που υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας, , που υπάρχουν από τη δουλειά και τη χάρη του μυαλού μας, αδυνατώντας να τα αγγίξουμε ή να τα δούμε.
Αυτό που συμβαίνει στο μυαλό μας μπορεί να φανεί μόνο σε άλλους μέσω των εκφράσεών μας.
Η ανθρώπινη ζωή ξεκινά με την κύηση και τελειώνει με το θάνατο
Επίσης, η λέξη χρησιμοποιείται για τον υπολογισμό η ζωή των ανθρώπων.
Οι άνθρωποι υπάρχουν από το άτομο που κυοφορεί αποτελεσματικά στη μήτρα μέχρι το θάνατο, δηλαδή μέχρι το άτομο να πεθάνει.
Φυσικά, θα είναι η ορατή ύπαρξη του ατόμου που ξεκινά με την κύηση και τελειώνει με το θάνατο, επειδή υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις που θεωρούν ότι το άτομο εξακολουθεί να υπάρχει μετά το θάνατο, σε άλλους, για παράδειγμα, στο απόγονοι, στη δουλειά του, ή στις αναμνήσεις, ενώ η ψυχή είναι ακόμα ζωντανή στριφογυρισμένη.
Φιλοσοφία: η πραγματικότητα μιας οντότητας
Από την άλλη πλευρά, στον τομέα του Φιλοσοφία, η ύπαρξη υπονοεί την πραγματικότητα κάθε οντότητας.
Στην πραγματικότητα, αυτός ο τομέας ήταν ένας από αυτούς που πλησίασε περισσότερο την έννοια της ύπαρξης, από τις πιο διαφορετικές απόψεις και, ομοίως, το έχουν κάνει όλοι οι πιο επιφανείς φιλόσοφοι.
Στο Αρχαία Ελλάδα, οι προ-Σωκράτες φιλόσοφοι, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Παρμενίδης και ο ΗράκλειτοςΜεταξύ άλλων, έχουν εργαστεί για την ιδέα και ο καθένας έκανε τη δική του συμβολή από τη δική τους φιλοσοφική προοπτική.
Για παράδειγμα, στην περίπτωση του ελληνικού Πλάτωνα, διέκρινε δύο κόσμους, ουσιαστικούς και υλικούς, που ήταν αντίθετοι.
Από την πλευρά του, ο Αριστοτέλης ήταν ο πρώτος που ανέφερε την κοσμική ύπαρξη, με μεμονωμένα πράγματα να είναι η μόνη καθεαυτή πραγματικότητα.
Η θέση του υπαρξισμού
Από την άλλη πλευρά, αργότερα, το υπαρξισμός, η οποία είναι η φιλοσοφία της ύπαρξης, που αναπτύχθηκε μεταξύ των 19ος και 20ος αιώνας, υποστηρίζει ότι είναι το εμπειρία προσωπικής ύπαρξης που θα διευκολύνει τη γνώση της πραγματικότητας.
Ο Existentialism πιστεύει ότι η συγκεκριμένη ύπαρξη στον κόσμο είναι αυτό που καθορίζει τη συγκρότηση της ύπαρξης.
Εν τω μεταξύ, θα είναι η ίδια η ύπαρξη του καθενός που θα καθορίσει την ουσία και από κανένα κόμβο δεν θα είναι μια ανθρώπινη κατάσταση.
Ο δημιουργός αυτού του φιλοσοφικού ρεύματος, Soren KierkegaardΠίστευε ότι κάθε άνθρωπος συγκεκριμένα θα έπρεπε να βρει το νόημα της ύπαρξής του και μόνο ζώντας το με προσωπικό τρόπο και ξεπερνώντας τις δυσκολίες που μερικές φορές προκύπτουν, θα το επιτύχει.
Για υπαρξιακούς φιλόσοφους, τα ανθρώπινα όντα στο ατομικό τους επίπεδο είναι οι δημιουργοί του νοήματος της δικής τους ζωής.
Η χρονικότητα των ανθρώπων που αναφέραμε προηγουμένως, δηλαδή, ενώ υπάρχουν συγκεκριμένα και φυσικά στον κόσμο, τους συνιστά να είναι και όχι η αόρατη και αφηρημένη ουσία.
Δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην ατομικότητα του ανθρώπου, ότι αυτό σηματοδοτεί την ουσία του και όχι τη γενική ανθρώπινη κατάσταση.
Από το χέρι του ατόμου πρέπει να είναι ελευθερία γιατί χωρίς αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Για την ελευθερία ο άνθρωπος αποκτά ευθύνη σε θέματα πράξεων, έτσι η ηθική είναι ατομική, το άτομο πρέπει πάντα να αναλαμβάνει τις πράξεις που εκτελεί στο πλαίσιο της άσκησης της ελευθερίας του, κανένας άλλος δεν θα μπορεί να το κάνει
Η έννοια που αντιτίθεται στην ύπαρξη είναι αυτή του ανύπαρκτο, που σημαίνει ακριβώς την απουσία ύπαρξης.
Επίσης, η έννοια του θάνατος αντιτίθεται στην έννοια, σε σχέση με το νόημα της ζωής.
