ορισμός των ψυχοκινητικών δεξιοτήτων
Ο όρος Psychomotricity υποδηλώνει ότι η πειθαρχία που, με βάση μια ολοκληρωμένη αντίληψη του ατόμου, ασχολείται με τη μελέτη και τον προσδιορισμό της αλληλεπίδρασης που καθιερώνεται μεταξύ της γνώσης, των συναισθημάτων, του σώματος και της κίνησης αυτού του ατόμου και καθώς αυτές αποδεικνύονται πολύ σημαντικές για το ανάπτυξη ως άτομο, για την ανάπτυξη της ικανότητάς τους να εκφράζουν και να συσχετίζονται θετικά και αποτελεσματικά με τον κόσμο γύρω τους και στον οποίο εισάγονται.
Ο επαγγελματίας που είναι υπεύθυνος για την εκτέλεση αυτής της εργασίας ορίζεται με τον όρο του ψυχοκινητή και στη συνέχεια, χάρη στους πόρους που προέρχονται από το προηγούμενο και την αντίστοιχη μελέτη του θέματος, θα μελετήσει και θα μετρήσει τα θέματα σχετικά με τα προαναφερθέντα θέματα. Εν τω μεταξύ, μπορεί να ασχολείται με απολύτως υγιείς ανθρώπους ή με εκείνους που πάσχουν από έναν τύπο διαταραχής, όπως η κινητικότητα, και στις δύο περιπτώσεις που ασχολούνται τόσο με το εκπαιδευτικό, επαναπαιδευτικό ή θεραπευτικό επίπεδο, ανάλογα με την περίπτωση.
Αυτό που οδηγεί κυρίως τις ψυχοκινητικές δεξιότητες είναι η σταθερή πεποίθηση ότι οι ψυχοκινητικές διαταραχές μπορεί να έχουν προκληθεί είτε από ένα συναισθηματικό, σχεσιακό ή επικοινωνιακό πρόβλημα που έχει βιώσει το άτομο που πάσχει από αυτές με το περιβάλλον στο οποίο λειτουργεί.
Οι ψυχοκινητικές δεξιότητες, στο έργο που εκτελεί ειδικά με τα παιδιά, θα επιδιώξουν, μέσω παιχνιδιών, να τους βοηθήσουν όσον αφορά την αποτελεσματική γνωστική και κινητική τους ανάπτυξη. Για αυτό, θα είναι απαραίτητο ένα μέρος ειδικά εξοπλισμένο και κλιματιζόμενο για τέτοιους σκοπούς, που ονομάζεται ψυχοκινητική τάξη, στην οποία το παιδί μπορεί να είναι το ίδιο, χωρίς την ανάγκη να δημιουργηθεί μεγάλη φροντίδα για να αποφευχθεί η καταστροφή, όπως μπορεί να συμβεί στο σπίτι και στη συνέχεια, να αναπτυχθεί ένα ελεύθερο παιχνίδι, μόνος του ή με τους συναδέλφους του, χωρίς φόβο για κινδύνους, μπορεί να είναι ο ίδιος, να γνωρίζει τον εαυτό του, να βιώνει τον εαυτό του, να βιώνει τον εαυτό του σε ορισμένες καταστάσεις, να δείχνει τον εαυτό του και όλα αυτά καθαρά πριν από την εμφάνιση και τη μελέτη του ψυχοκινητή, ποιος μέσω των διαφορετικών ενεργειών αυτών, όπως συμβολισμοί, κατασκευές ή παιχνίδια, θα είναι σε θέση να μετρήσει και να προσδιορίσει εάν μπορεί να υπάρχει σύγκρουση μεταξύ του παιδιού και οποιασδήποτε από τις προαναφερθείσες πτυχές και, από την άλλη πλευρά, να διασφαλίσει ότι το αγόρι μπορεί διαχειρίζεται τις ενέργειές του αυτόνομα.
