ορισμός του δεσποτισμού
Η ιδέα που μας αφορά σε αυτήν την κριτική έχει σχεδόν αποκλειστική χρήση σε πολιτικό επίπεδο. ο δεσποτισμός είναι αυτός κατάχρηση εξουσίας ή δύναμης κατά την αντιμετώπιση ανθρώπων, συνίσταται σε απεριόριστο τρόπο άσκησης εξουσίας. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση είναι συγκεντρωμένη στα χέρια ενός ατόμου που κατέχει όλες τις εξουσίες και δεν θα δεχτεί κανέναν έλεγχο ή παρέμβαση στα ψηφίσματα που παίρνει. Πρέπει να πούμε σκόπιμα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις όποιος κυβερνά τοποθετείται πάνω από τους νόμους και για οποιονδήποτε λόγο.
Ως εκ τούτου, συνήθως, η λέξη χρησιμοποιείται για να εξηγήσει Αυτή η απόλυτη εξουσία δεν περιορίζεται ούτε από τους νόμους ούτε από οποιονδήποτε άλλο θεσμικό έλεγχο που διέπει τους πεπρωμένους ενός έθνους, δηλαδή, ότι ασκεί τη δύναμή του με απόλυτη ανωτερότητα και piacere, χωρίς να αντιμετωπίζει κανέναν τύπο περιορισμού στην εν λόγω χρήση.
Οπότε Αυτές οι κυβερνήσεις που χαρακτηρίζονται ακριβώς από τη συγκέντρωση όλης της εξουσίας στα χέρια τους θεωρούνται δεσποτισμός.
Οι σημερινές δικτατορίες λειτουργούν όπως ο χθεσινός δεσποτισμός
Επί του παρόντος, μια τέτοια αντίληψη και παρουσίαση της εξουσίας είναι γεμάτη από μια εντελώς αρνητική χροιά, συνδέοντας, ως εκ τούτου, την κυβέρνηση που εκδηλώνεται με αυτόν τον τρόπο με δικτατορία ή τυραννία. “Ο δεσποτισμός με τον οποίο κυβερνά θα το πληρώσει στις επόμενες εκλογές. Η απόφαση να μην συζητηθεί το σχέδιο στο κοινοβούλιο και να εγκριθεί με ένα διάταγμα ήταν μια αυθεντική πράξη δεσποτισμού από την πλευρά τους..”
Φωτισμένος δεσποτισμός: συντονισμένος και καθοδηγημένος από τις προτάσεις του Διαφωτισμού
Αν και, πρέπει να σημειωθεί ότι ο δεσποτισμός δεν αντιμετωπίζεται πάντα με πολύ άσχημα μάτια όπως είναι σήμερα, αλλά το αντίθετο, τον 18ο αιώνα, στην Ευρώπη , η εννοια του Φωτισμένος Δεσποτισμός, μια πολιτική έννοια που πλαισιώνεται από την απολυταρχική μοναρχική πρακτική, που ανήκει στα κυβερνητικά συστήματα του Παλιό καθεστώς, αν και, και εδώ έρχεται η διάκριση και η μοναδικότητά του, οι ιδέες που προτείνει το Απεικόνιση, σύμφωνα με το οποίο οι αποφάσεις του ανθρώπου καθοδηγούνται από τη λογική.
Με άλλα λόγια, ο δεσποτισμός αυτών των μοναρχιών μετριάστηκε από τις προτάσεις που προωθήθηκαν από το κίνημα του Διαφωτισμού, οι οποίες, όπως γνωρίζουμε, ήξεραν πώς να είναι ένα προπύργιο σημαιών όπως η λογική, η πρόοδος, η εκπαίδευση, η τέχνη, μεταξύ άλλων.
Οι δεσποτικοί μονάρχες της εποχής που αναφέραμε προσπάθησαν να εμπλουτίσουν τον πολιτισμό των εθνών τους και ως εκ τούτου έγιναν ιδιοκτήτες ενός πατερναλιστικού τύπου λόγου για να το επιτύχουν.
Ο φωτισμένος δεσποτισμός ήταν επίσης γνωστός ως καλοπροαίρετος δεσποτισμός ή διαφωτισμένος απολυταρχισμός και εκείνοι οι μονάρχες που το ασκούσαν ήταν γνωστοί καλοπροαίρετος δεσπότης ή δικτάτορας. Για παράδειγμα, Catherine II της Ρωσίας, ήταν ένας τεράστιος υποστηρικτής της εκπαίδευσης και της τέχνης στη Ρωσία της εποχής της.
Ο πολιτισμός, οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, σε θέματα δικαιοσύνης, και σε άλλες τάξεις όπως η οικονομική, καθώς και η ευελιξία σε θέματα ατομικών ελευθεριών, ήταν οι τροποποιήσεις που εισήγαγε ο διαφωτισμένος δεσποτισμός και που κάπως επέτρεψε στους μονάρχες να συσσωρευτούν και να παραμείνουν στην εξουσία. Διότι με αυτόν τον τρόπο βρήκαν έναν τρόπο να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των ανθρώπων τους που αγωνίζονταν για μεγαλύτερη ελευθερία και να απελευθερωθούν από αυθαίρετες δεσποτικές τάσεις.
Ήταν μια πονηρή πρόταση ενώ διήρκεσε επειδή έκανε τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι ήταν επίσης ιδιοκτήτες και κάτοχοι εξουσίας, ωστόσο, αυτοί, οι μονάρχες, συνέχισαν να ελέγχουν τα πάντα, επέκτειναν τις ελευθερίες για να αποφύγουν τα κρούσματα, αλλά συνέχισαν να διατηρούν τον έλεγχο στο όλα τα επίπεδα.
Το άτομο που ασκεί δεσποτισμό ονομάζεται δεσπότης και σε όλη την ιστορία των ευρωπαϊκών μοναρχιών, φωτισμένων ή μη, μπορούμε να βρούμε αμέτρητα παραδείγματα βασιλιάδων που άσκησαν την εξουσία τους με απόλυτα αυταρχικό τρόπο, χωρίς να σέβονται τα δικαιώματα των πολιτών, δημιουργώντας ανακτορικά σχέδια και παγίδες, και σίγουρα σκληρές ενέργειες εναντίον εκείνων που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την εξουσία τους.
Φυσικά, η πρόθεση αυτών των ηγεμόνων ήταν να παραμείνουν στην εξουσία με κάθε κόστος και, φυσικά, ο εξαναγκασμός ήταν η πιο ισχυρή και αποτελεσματική εναλλακτική λύση για να μπορέσει να ικανοποιήσει αυτήν την ανάγκη.
