ορισμός της ωρίμανσης
Η ωρίμανση είναι γνωστή ως η διαδικασία με την οποία κάθε ζωντανό ον μεγαλώνει και αναπτύσσεται έως ότου φτάσει στο σημείο της μέγιστης πληρότητάς του. Η ωρίμανση είναι μια διαδικασία επειδή δεν συμβαίνει από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά συμβαίνει από την απελευθέρωση ορισμένων γεγονότων και στοιχείων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ωρίμανση μπορεί να διαρκέσει σύντομες στιγμές (όπως για παράδειγμα σε ορισμένα έντομα) ενώ σε άλλα ζωντανά όντα μπορεί να χρειαστούν χρόνια (όπως για παράδειγμα, το ανθρώπινο ον).
Μπορούμε να πούμε ότι όλα τα ζωντανά πλάσματα περνούν από μια διαδικασία ωρίμανσης που τους κάνει να βγουν από το πιο εύθραυστο και ευάλωτο στάδιο τους για να γίνουν πλήρως και πλήρως ανεπτυγμένα όντα που μπορούν να φροντίσουν για τον εαυτό τους και να αφήσουν τους απογόνους να διατηρήσουν το είδος. Στην περίπτωση των ανθρώπων, η ωρίμανση είναι μια πολύ περίπλοκη διαδικασία καθώς περιλαμβάνει όχι μόνο φυσικές ή βιολογικές, αλλά και κοινωνικές και πολιτιστικές έννοιες και ζητήματα που επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο το άτομο διαμορφώνει την προσωπικότητα και την ταυτότητά του.
Όταν μιλάμε για την ωρίμανση του ανθρώπου, οι ειδικοί έχουν σημειώσει διαφορετικά στάδια. Το πρώτο από αυτά είναι η παιδική ηλικία (επίσης σήμερα υποδιαιρείται σε πολλές παιδικές ηλικίες), μια στην οποία τα παιδιά είναι ανυπεράσπιστα, εύθραυστα και πρέπει να έχουν τη βοήθεια των ενηλίκων για να επιβιώσουν. Η παιδική ηλικία θεωρείται ότι είναι έως και 10 χρόνια, οπότε το παιδί μπαίνει στο στάδιο της εφηβείας και πριν από την εφηβεία. Αυτή τη στιγμή αρχίζουν να αναπτύσσουν μια συγκεκριμένη αυτονομία και προσπαθούν να αμφισβητήσουν τον κόσμο γύρω τους. Η εφηβεία είναι ίσως το τελευταίο μέρος της ωρίμανσης, εκείνο στο οποίο το άτομο τελειώνει σχηματίζοντας την ταυτότητά του, τα ενδιαφέροντά του και αντιμετωπίζει φόβους, ανασφάλειες κλπ για να μπείτε τελικά στην ενηλικίωση.
Ωστόσο, αυτή η ταξινόμηση σε στάδια είναι πολύ άκαμπτη και σήμερα η ανθρώπινη κοινωνία παρουσιάζει πολλές παραλλαγές σε αυτές. Υπό αυτήν την έννοια, υπάρχουν κοινωνίες στις οποίες το παιδί θεωρείται ενήλικος μετά την ηλικία των 10 ετών και άλλες στις οποίες οι νέοι εμφανίζουν χαρακτηριστικά ανωριμότητας και εφηβείας ακόμη και αφού έχουν περάσει την ηλικία των 25 ετών. Αυτό αντιπροσωπεύει ουσιαστικές αλλαγές με την ιδέα της ωρίμανσης και γι 'αυτό η ίδια η ιδέα πρέπει να αναλυθεί προσεκτικά σε κάθε περίπτωση.
