ορισμός της ιπποσύνης
Είναι γνωστό ως ιπποτισμός στο σώμα που ανήκει στον στρατό ενός έθνους που αποτελείται από στρατιώτες τοποθετημένους σε άλογο, δηλαδή, είναι η δύναμη τοποθετημένο άλογο μάχης.
Από αμνημονεύτων χρόνων, τα ανθρώπινα όντα έχουν χρησιμοποιήσει άλογα κατόπιν αιτήματος της μάχης, δηλαδή για αυστηρά στρατιωτικό σκοπό. Στους αρχαίους πολιτισμούς του Ασσυρία, Βαβυλώνα και Αίγυπτος, τα άλογα χρησιμοποιήθηκαν για να τραβήξουν τα ένοπλα άρματα από τα οποία ρίχθηκαν τα ακόντια και τα βέλη εναντίον της ανθρωπότητας του εν λόγω εχθρού. Εν τω μεταξύ, αργότερα, με την επιλογή και την αναπαραγωγή πολύ ισχυρότερων φυλών, η δυνατότητα πρόσληψης ένοπλων ιππέων ήταν δυνατή, κάνοντας τη χρήση του προαναφερθέντος πολεμικού άρματος.
Σε καιρούς Ρωμαϊκή αυτοκρατορία το ιππικό χρησιμοποιήθηκε για εξερεύνηση και ως βοηθός ανακούφισης του πεζικό, ποιος ήταν αυτός που είχε το πλήρες βάρος της μάχης. Υπό αυτές τις συνθήκες, το ιππικό πρότεινε γρήγορους ελιγμούς για να παγιδεύσει τον εχθρό στο αδύναμο σημείο του. Μέγας Αλέξανδρος, για παράδειγμα, ήταν μεγάλος υποστηρικτής του ιππικού.
Από την πλευρά του, στο Μεσαίωνας, το ιππικό ήξερε πώς να εμφανίζεται κατά προτίμηση συνδεδεμένο με το Φεουδαρχία.
Και στις πιο σύγχρονες εποχές, γύρω στον 17ο αιώνα, το ιππικό άρχισε να γίνεται ελαφρύτερο, δηλαδή, βαριά πανοπλία, που στο παρελθόν ήταν το αστέρι, δεν είχε πλέον καμία σχέση με τους λούτσους και τα arquebuses.
Μια άλλη χρήση του όρου επιτρέπει την αναφορά τετραπλασιασμένο ζώο που χρησιμοποιείται για ιππασία.
Ωστόσο, το ο μεσαιωνικός θεσμός ιδρύθηκε με σκοπό την υπεράσπιση της πίστης και την προστασία στους πιο αδύναμους, ονομαζόταν επίσης ιππικό.
