ορισμός του Χαρτισμού
ο Χαρτισμός ή Χαρτισμός, στο αρχικό του όνομα στα Αγγλικά, ήταν ένα κίνημα μέρος της Κοινωνικής Μεταρρύθμισης που αναπτύχθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο κατά το πρώτο μισό του ΧΙΧ αιώνας; περίπου διήρκεσε λίγο περισσότερο από μια δεκαετία, από το έτος 1838 έως 1852.
Δίπλα στο Λοδισμός (σύγχρονο εργατικό κίνημα στον Χαρτισμό, του οποίου το επίκεντρο της επίθεσης ήταν οι μηχανές με τις οποίες εργάστηκαν οι εργάτες), ο Χαρτισμός θεωρείται ως ένα τυπικό κίνημα του πρώτου σταδίου του εργατικού κινήματος, αν και, σε αντίθεση με τον Λουντισμό, η ουσία του ήταν εξαιρετικά πολιτικό.
Το όνομα που θα έπαιρνε, Χαρτισμός ή Χαρτισμός, προήλθε από το Carta del Pueblo ή ο χάρτης των ανθρώπων, ότι ήταν ένα έγγραφο που το 1838 στάλθηκε στο Βρετανικό Κοινοβούλιο και οι οποίες περιελάμβαναν έξι βασικές και αναφαίρετες αναφορές που ισχυρίστηκε το προαναφερθέν κίνημα: καθολική ψηφοφορία για άνδρες άνω των 21 ετών που είχαν το σωστό μυαλό τους και δεν είχαν ποινικό μητρώο, μυστική ψηφοφορία, ετήσιο μισθό για τους βουλευτές που κατέστησαν δυνατή την στους εργαζόμενους την άσκηση πολιτικής, ετήσια συνεδρίαση του Κοινοβουλίου για την αποφυγή δωροδοκίας, συμμετοχή εργαζομένων στο Κοινοβούλιο, κατάργηση της απαίτησης ιδιοκτησίας για συμμετοχή στο Κοινοβούλιο και δημιουργία ίσων εκλογικών περιφερειών που εγγυώνται δίκαιη εκπροσώπηση στον ίδιο αριθμό ψηφοφόρων.
Η προαναφερθείσα αναφορά παρουσιάστηκε στο προαναφερθέν και σε πολλές άλλες περιπτώσεις στο Κοινοβούλιο, απορρίφθηκε την ίδια στιγμή που παρουσιάστηκε. Αν και δεν πέτυχαν τους αρχικούς τους στόχους, οι χάρτες σημείωσαν αρκετές επιτυχίες που θεωρήθηκαν επιτεύγματα τόσο σημαντικές όσο οι αναφορές, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν τα ακόλουθα: μείωση της εργάσιμης ημέρας σε 12 ώρες την ημέρα, τότε η τιμή αυτή μειώθηκε σε 10 και ήταν ιδιαίτερα καλή όταν αφορούσε την ευαισθητοποίηση των εργαζομένων από πολιτική άποψη.
Τότε, ο Χαρτισμός δεν ήταν ούτε επιτυχία ούτε αποτυχία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μια σημαντική εμπειρία για την εργατική τάξη που από αυτή τη στιγμή θα άρχιζε να απαιτεί καλύτερες συνθήκες, γνωρίζοντας τον εξέχοντα ρόλο που κατέλαβαν στην κοινωνία.
Εν τω μεταξύ, το κίνημα είχε τρεις σημαντικούς ηγέτες, Lovett, O'Brien και Feargus O'Connor.
