ορισμός της δίγλωσσης
Η εννοια του διγλωσσία επιτρέπει στη γλώσσα μας να ορίσει την ικανότητα ενός ατόμου να χρησιμοποιεί και να μιλάει δύο διαφορετικές γλώσσες αδιακρίτως, σε οποιοδήποτε είδος επικοινωνιακής κατάστασης και πάντα με τεράστια αποτελεσματικότητα.
Η δίγλωσση μπορεί να είναι δύο τύπων, ντόπιος, ή σε αντίθετη περίπτωση επίκτητος. Με ένα παράδειγμα θα δούμε αυτήν τη διάκριση με σαφήνεια, το παιδί που γεννιέται στην Ιταλία αλλά έχει γονείς από την Αργεντινή, θα μιλήσει τη γλώσσα της οικογένειάς του, η οποία είναι ισπανική και, φυσικά, θα μιλά ιταλικά, που είναι η γλώσσα που ομιλείται στη χώρα σε αυτόν που κατοικεί. Αυτή η υπόθεση ανήκει στον τύπο της γηγενής διγλωσσίας
Από την άλλη πλευρά, όταν το παιδί γεννιέται και ζει το υπόλοιπο της ζωής του στο Μεξικό, θα μιλά καθαρά ισπανικά, που είναι η επίσημη γλώσσα σε αυτήν τη χώρα, ενώ, εάν από νεαρή ηλικία, από την ηλικία των τεσσάρων ετών, αρχίζει να μαθαίνει αγγλικά, σε μια συγκεκριμένη στιγμή και με την πορεία της εκμάθησης θα κυριαρχήσει τη γλώσσα στην τελειότητα σχεδόν η ίδια με τη μητρική του γλώσσα, τότε, στην περίπτωση αυτή αντιμετωπίζουμε μια επίκτητη δίγλωσση.
Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτό που εμφανίζεται γραμμένο σε δύο γλώσσες μπορεί επίσης να εκφραστεί με τον όρο που υπάρχει.
Επίσης, όταν χρησιμοποιούνται δύο γλώσσες στην ίδια περιοχή, θα συζητηθεί η ύπαρξη της δίγλωσσης σε αυτήν την κοινότητα.
Από τα προηγούμενα, είναι σαφές ότι η διγλωσσία συνεπάγεται την κυριαρχία, την κατανόηση ότι ένα άτομο έχει πάνω από δύο διαφορετικές γλώσσες και ως εκ τούτου μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε μία ικανοποιητικά όταν χρειάζεται. Η δίγλωσση θα εκδηλωθεί μόνο όταν η γνώση και των δύο γλωσσών είναι τέλεια.
Εάν, για παράδειγμα, ένα άτομο μιλά μια γλώσσα με κάποια ευχέρεια αλλά όχι τέλεια, δεν μπορεί να θεωρηθεί δίγλωσσο.
Για μερικές δεκαετίες τώρα, η δίγλωσση έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο και σε μεγάλο βαθμό ήταν η διαδικασία παγκοσμιοποίησης που την επηρέασε.
